`Krab achter je oren´ deel 30: Schrijven door de tranen heen

Een goede vriend van mij zegt regelmatig: “Mensen hebben vaak meer spijt van wat ze niet hebben gedaan, dan van wat ze wel hebben gedaan”.

Jaren lang hebben wij heel prettig samengewerkt in het bestuur van de toneelvereniging. Vorig jaar nam ik als voorzitter afscheid van deze gezellige club om mijn droom van MarjanSchrijft te volgen. Nu neemt zij definitief afscheid van ons allemaal. Het huidige bestuur vroeg mij om een In memoriam voor haar te schrijven.  Poeh, dat is andere koek…. Door mijn tranen heen typ ik het verhaal van dankbaarheid dat zij in ons leven was.

Gisteren namen wij afscheid met “The Rose” van Bette Midler. Deze mooie door haarzelf uitgekozen liedtekst blijft steeds door mijn hoofd gaan:

It’s the heart afraid of breaking,
that never learns to dance.
It’s the dream afraid of waking,
that never takes the chance.
It’s the one who won’t be taken,
who cannot seem to give.
And the soul afraid of dying,
that never learns to live.

Je moet er niet te lang over nadenken, dan maak je jezelf gek.  Maar je wordt zo weer even op de feiten gedrukt van wat echt belangrijk is: help elkaar, zet door, volg je hart, wees positief en je moet soms iets durven om te bereiken wat je wilt.

Eerder liet ik jullie al weten alleen te kunnen schrijven als ik contact met mensen kan maken over wat ze op papier willen hebben. Hoe mooi is het om dit In memoriam te kunnen schrijven…. maar het komt nu wel heel dichtbij….

Hartelijke groet,

Marjan

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *