Hoewel ik eerder dacht dat een opdracht als deze niets voor mij zou zijn, heb ik pas iemand geholpen bij het maken van een toespraak voor een uitvaart.
Een paar weken geleden had ik Janna* geholpen bij het maken van een sollicitatiebrief. (We kenden elkaar al van de Walk & Talk bijeenkomsten voor werkzoekenden in de bibliotheek en zo wist ik al het één en ander over haar thuissituatie. Zij nam een groot deel van de zorg voor haar schoonvader op zich en het ging langzamerhand steeds slechter met hem). Blij met de nieuwe brief en het aangepaste cv was zij naar huis gegaan.
Een paar dagen later kwam het bericht dat haar schoonvader overleden was. De dag erna belde Janna* mij. Haar dochter wilde graag een toespraak houden in de kerk, maar ze kregen het samen niet goed op papier. Of ik wilde helpen…
Even ging door mijn gedachten: kan ik dat wel? Ga ik niet ontzettend met hen mee zitten snotteren? Toen een collega schrijfster vorige zomer zei dat zij hier haar corebusiness van wilde maken, dacht ik nog… knap dat je dat kan. Zou niets voor mij zijn. Ik ben allergisch voor huilende mensen, ik voel zo met ze mee, dat ik mee ga huilen.
Maar toen kwam het verzoek om hulp. Vanuit haar verdrietige hart. Omdat ze weet dat ik goed iemands gedachten kan verwoorden op papier. Omdat wij elkaar kennen. Omdat de vertrouwensband er al is. Drie seconden later wist ik het.
Goed, ik ga jullie helpen.
Haar dochter en ik blijken allebei een beetje zenuwachtig als ik aanschuif aan de keukentafel. Maar dat gevoel is snel weg. Samen besluiten we om de toespraak niet richting opa te doen, maar richting de aanwezigen. Ze heeft haar opa 20 jaar gekend en heeft veel leuke herinneringen aan hem. We besluiten dat we die met het publiek te gaan delen. De mooie herinneringen maken dat er mooie beelden als herinneringen voor ogen komen. Janna heeft ’s middags al een aantal anekdotes op papier gezet.
Samen maken we er een chronologisch geheel van, schrijven het in zo’n taal op dat het gemakkelijk voor te lezen is en de klemtonen maken het grappig en luchtig.
Aan het einde van de avond heb ik 3 kantjes vol getypt. Ze kan nog kiezen wat ze weg wil laten. Want naast een goede toespraak heeft ze nu ook vele herinneringen aan opa en oma op papier staan. Doordat ze het aan mij als ‘vreemde’ ging vertellen kwamen er nog meer details en meer herinneringen bovendrijven. Anders dan wanneer zij dit met haar moeder opschreef, die er immers bijna altijd zelf ook bij was, dus dan hoef je geen details te beschrijven. Net deze details geven de toespraak geur en kleur.
Er staat een mooi verhaal op papier. Er is nog een dag om het meerdere malen te oefenen. Vanuit mijn ervaring met het spreken voor een groep geef ik haar nog een aantal tips om haar zenuwen te verbergen en emotie te kunnen hanteren.
Die dag zijn zij in mijn gedachten.
Die avond krijg ik een appje: het is goed gegaan en nogmaals bedankt voor de hulp.
Daar doe ik het voor! Trots op mijzelf dat ik deze drempel heb durven nemen en deze hulp kon bieden. Zij zonder tranen en ik ook.
*Janna is niet haar echte naam. Anonimiteit is gegarandeerd.
Kan ik jou ook ergens bij helpen?
Hartelijke groet,